Kazimierz Hilla - to jeden z filarów polskich orkiestr dętych. Człowiek, który swym umiłowaniem życia, ludzi, a nade wszystko swej ukochanej muzyki, sięgnął szczytów kunsztu muzycznego, inspirując także innych do sięgania po to, co mogło wydawać się nieosiągalne. Mimo różnych kolei losu, skomplikowanych czasów w jakich żył i napotykanych trudności, potrafił z niebywałą konsekwencją realizować swe marzenia i spełniać się w swej artystycznej pasji.
Przychodzi na świat 17 listopada 1930 roku w małej wiosce Linia (powiat Wejherowo) w niezwykle muzykalnej rodzinie, w której od pokoleń bodaj każdy jej członek "nosi muzykę w genach". Ojciec - Juliusz, organista w miejscowym kościele, wraz z sześcioma braćmi, od zarania tworzą amatorską, aktywnie działającą ludową orkiestrę. Matka - Jadwiga na co dzień zajmująca się prowadzeniem gospodarstwa domowego, gra na mandolinie i śpiewa.
Kazimierz od dziecka uczy się gry na pianinie i akordeonie, a już w dziesiątym roku życia staje się pełnoprawnym członkiem zespołu. Kończy Państwowe Liceum Pedagogiczne w Lęborku, pobierając w międzyczasie prywatne lekcje gry na fortepianie. Egzamin maturalny składa w 1951 roku. Przez następny rok pracuje jako nauczyciel w Szkole Podstawowej Towarzystwa Przyjaciół Dzieci, a od września 1952 roku naucza w Liceum dla Wychowawczyń Przedszkoli w Lęborku, gdzie prowadzi - a jakże - chór i lekcje śpiewu. Marzy o grze na fagocie, choć nigdy wcześniej nie widział tego instrumentu, zafascynowany jego brzmieniem w radiu.
Jeszcze w tym samym roku zostaje powołany do wojska, wiążąc się z nim na całe życie. Roczną zasadniczą służbę wojskową odbywa pierwotnie w Szkole Podoficerskiej Artylerii w Grudziądzu. Jako radiotelegrafista, dzięki doskonałemu słuchowi muzycznemu, już po dwóch tygodniach odbiera 13 grup na minutę, co stanowi nie lada wyczyn. Także tam realizuje się muzycznie, zakładając chór żołnierski i zespół muzyki rozrywkowej, w którym sam gra na akordeonie.
Rychło jego talent zostaje dostrzeżony przez przełożonych i dalszą część służby odbywa w Orkiestrze Reprezentacyjnej Pomorskiego Okręgu Wojskowego do Bydgoszczy, z którą wiąże się na wiele kolejnych lat, gdzie wspina się po wszystkich, kolejnych szczeblach kariery, poczynając od orkiestranta pomocniczego (1953 - 1954), orkiestranta - solisty (1958 - 1965), przez szefa orkiestry - tambourmajora (1965 - 1967), II kapelmistrza (1968 - 1971), by objąć orkiestrę jako jej I kapelmistrz (1972 - 1979).
W międzyczasie, 5 maja 1955 roku poślubia miłość swojego życia - Eleonorę. W tym samym roku przychodzi na świat ich pierwszy syn Włodzimierz (jedyny prawnik w rodzinie), a w roku 1956 rodzi się syn Bogusław, kroczący później śladami zawodowymi ojca.
Na drodze swego rozwoju zawodowego, w 1964 roku Kazimierz kończy pięcioletnią Państwową Średnią Szkołę Muzyczną w Gdańsku w klasie fagotu, by w roku 1970 zostać absolwentem Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie - Wydziału Teorii i Kompozycji w zakresie dyrygentury orkiestr dętych, pod kierunkiem swego znamienitego mistrza - profesora Benedykta Konowalskiego.
Kierując ze znakomitym powodzeniem bydgoską orkiestrą, nie może rozstać się ze swym umiłowanym fagotem, przez wszystkie te lata grając na tym instrumencie w Operze Bydgoskiej. Poza swymi normalnymi obowiązkami, Kazimierz przejawia nadzwyczaj różnorodną aktywność w środowiskach muzycznych, artystycznych, kulturalnych, żeby wspomnieć choćby o bodaj etatowym uczestniczeniu w jury Festiwali Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu, czy aktywnym udziale w pracach organizacyjnych oraz w samych obchodach "Dni Bydgoszczy". Za zasługi dla miasta otrzymuje tytuł Honorowego Obywatela Bydgoszczy. Nie można nie wspomnieć także o przebogatym dorobku - wykonanych kilkuset transkrypcjach muzyki klasycznej na aparat muzyczny, jakim dysponuje orkiestra dęta, czy wydaniu licznych płyt utrwalających rozliczne pozycje z przebogatego dorobku orkiestry.
