JERZY DOBRZYŃSKI

Prof. Jerzy Dobrzyński

Profesor Jerzy Dobrzyński urodził się 1 marca 1936 roku w Warszawie. W 1951 roku rozpoczął naukę muzyki w Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina przy ul. Wileńskiej (obecnie przy ul. Namysłowskiej 4), w klasie akordeonu prof. Eugeniusza Lassoty. W szkole muzycznej przy ul. Profesorskiej (obecnie Państwowa Szkole Muzyczna II st. im. Józefa Elsnera przy ul. Miodowej 22) w klasie organów prof. Tadeusza Jarzęckiego uczył się w latach 1956-1960, jednocześnie pobierając lekcje dyrygentury u prof. Bogdana Chodyny. Warto dodać, że 7-letnią szkołę muzyczną I stopnia ukończył w ciągu 5 lat, a 5-letnią szkołę muzyczną II stopnia w ciągu 4 lat. Obydwie te szkoły podczas uroczystości jubileuszowych uznały prof. Jerzego Dobrzyńskiego za jednego z trzech swoich najwybitniejszych absolwentów.
Dyplom w zakresie dyrygentury otrzymał w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie w roku 1965 u prof. Stanisława Wisłockiego, który proponował mu wydanie dyplomu już po 4 latach studiów, mówiąc: "- Ja już niczego więcej Pana nie nauczę.". Jerzy Dobrzyński odmówił wcześniejszego przyjęcia dyplomu, prosząc o pełen, 5-letni cykl studiów, jaki obowiązywał studentów dyrygentury, w przekonaniu, że poszerzy swój repertuar. Studia dyrygenckie pogłębiał następnie na kursie mistrzowskim u Franca Ferrary - profesora Akademii Muzycznej Santa Cecylia.

Gdy Jerzy Dobrzyński był studentem ostatniego roku PWSM, otrzymał od rektora, prof. Teodora Zalewskiego propozycję objęcia stanowiska wykładowcy dyrygentury - przedmiotu głównego na Wydziale I, co było w tej uczelni wydarzeniem bez precedensu. Pod jego kierunkiem dyplomy otrzymało 28 dyrygentów. Kolejna praca, jeszcze podczas studiów, to stanowisko drugiego dyrygenta Centralnej Orkiestry Reprezentacyjnej Wojska Polskiego i kilkuletnia współpraca z Orkiestrą oraz jej dyrektorem artystycznym, profesorem Arnoldem Rezlerem.

Przez następne, prawie siedem lat, jako I dyrygent Zespołu Pieśni i Tańca "Mazowsze", poprowadził kilkaset koncertów podziwianych na całym świecie.
Przez kolejne lata, pracował z najlepszym w Polsce, 100-osobowym zawodowym chórem Filharmonii Narodowej, gdzie przygotowywał słynne arcydzieła literatury symfoniczno-wokalnej jak: "Requiem" W. A. Mozarta, G. Verdiego, J. Brahmsa, "Gurre-Lieder" A. Schoenberga, "Harnasie" K. Szymanowskiego, "Pasja wg Świętego Łukasza"" K. Pendereckiego i wiele innych utworów, które w znacznym stopniu przyczyniły się do dalszego rozwoju Jego osobowości artystycznej.

Następny etap działalności artystycznej to praca dyrygenta, którą podjął w Orkiestrze Kameralnej Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego. Warto dodać, że Orkiestrę Kameralną WTM reaktywował prof. Bogdan Chodyna, nawiązując do tradycji karłowiczowskiej orkiestry kameralnej, którą kompozytor założył w roku 1903 i jej pierwszy publiczny koncert miał miejsce w Warszawie, w dniu 18 lutego 1903 roku.
Sentyment do tej orkiestry Jerzy Dobrzyński miał szczególny, ze względu na osobistą znajomość osób niegdyś w niej grających. Były to; prof. Jadwiga Matyasiak-Lancholc - skrzypaczka, której Karłowicz, widząc w niej wielki talent, powierzył w użytkowanie własne, oryginalne skrzypce Marcina Groblicza, oraz koncertmistrz, prof. Leonard Kowalski, u którego Jerzy Dobrzyński pobierał lekcje harmonii we wspomnianej wcześniej szkole muzycznej.

Orkiestrę Kameralną Włocławskiego Towarzystwa Muzycznego przygotował Jerzy Dobrzyński (wtedy adiunkt) do występów już po dwóch miesiącach pracy. Odbył z tą orkiestrą wiele podróży po kraju oraz po ZSRR, gdzie koncerty były przyjmowane z wielkim powodzeniem. Szczególnie znamiennym był popis tej orkiestry przed korpusem dyplomatycznym, w Pałacu Wilanowskim w Warszawie. Miało to miejsce w czasie, gdy władze państwowe postanowiły rozwiązać kilka orkiestr symfonicznych, tych o niższym poziomie artystycznym. Obrońcą tych orkiestr był obecny na wspomnianym koncercie krytyk muzyczny - dziennikarz Zdzisław Sierpiński.
Zdzisław Sierpiński jest postacią historyczną. To on - ps. "Marek Świda" - rozpoczął Powstanie Warszawskie, gdy na kilka godzin przed godziną "W" natknął się na patrol niemiecki i - nie mając możliwości uniknięcia konfrontacji - zmuszony był do otwarcia ognia. Tak właśnie rozpoczęło się Powstanie Warszawskie.
Sierpiński lansował wówczas tezę, że "nie ma złych orkiestr, są tylko źli dyrygenci". Dlatego zachwycony koncertem wilanowskim, wezwał ekipę telewizyjną, aby nagrać fragmenty występu, które później były koronnym argumentem w przekonywaniu władz o słuszności jego tezy. Istnieje więc duże prawdopodobieństwo, iż Kameralna Orkiestra Włocławskiego Towarzystwa Muzycznego pod dyrekcją adiunkta Jerzego Dobrzyńskiego przyczyniła się do zaniechania decyzji o rozwiązaniu kilku orkiestr.

Kolejną pracę Jerzemu Dobrzyńskiemu zaproponował dyrektor naczelny Warszawskiego Towarzystwa Śpiewaczego "Lutnia", prof. Edward Jozajtis. Towarzystwo utworzone przez prof. Piotra Maszyńskiego w 1886 roku, edukowało muzycznie rzesze uzdolnionych młodych ludzi i odegrało kolosalną rolę w rozwoju kultury muzycznej Warszawy. Pracę dyrektora artystycznego 500-osobowego zespołu, w którym działało 6 chórów dziecięcych i młodzieżowych, Jerzy Dobrzyński wykonywał aż do swojego wyjazdu z kraju.

Do najważniejszych swoich osiągnięć artystycznych prof. Jerzy Dobrzyński zalicza koncerty z orkiestrą Filharmonii Narodowej, m.in. w ramach Światowego Festiwalu Muzyki Współczesnej "Warszawska Jesień", oraz koncert dla UNICEF-u w Paryskim Odeonie, kiedy dyrygował Orkiestrą Opery Monte Carlo, we wspólnym koncercie z najwybitniejszymi muzykami tamtej epoki, jak Igor Markievitch, Oskar Danon, Lorin Maazel czy Mario del Monaco. Koncert prowadzony przez słynnego aktora, Petera Ustinova transmitowany był przez nieomal wszystkie stacje TV na świecie.

Teatro de Liceo

Premiera w Gran Teatre del Liceu

Po przyjeździe do Stanów Zjednoczonych (1985) i odbytym studium metodyki nauczania gry na fortepianie u prof. Juliana Lewitana, najwybitniejszego specjalisty w USA (to opinia samego dr. Shinichi Suzuki, twórcy słynnej "metody Suzuki"), Jerzy Dobrzyński otrzymał propozycję pracy w założonym przez Suzukę "Talent Education Research Institute". Wieloletnia współpraca z tym pedagogiem sprawiła, że prof. Jerzy Dobrzyński stał się godnym odnotowania znawcą tej metodyki.

Materiały informacyjne IMT

Jednocześnie objął stanowisko dyrygenta w International Music Theatre w Chicago, gdzie popularyzował muzykę polską, dyrygując takimi dziełami jak "Straszny Dwór" Stanisława Moniuszki, "Stabat Mater" Karola Szymanowskiego, "Kynolog w rozterce" Henryka Czyża i wieloma innymi.
Szczegółowe informacje o wspomnianych koncertach organizowanych przez International Music Theatre w Chicago zawarte są w materiałach informacyjnych IMT (dokument w formacie PDF) >>>

Jerzy Dobrzyński z dużym powodzeniem dyrygował takze orkiestrą akademicką Andrews University z Michigan.
Od 2001 przebywa na emeryturze.

W dniu 17 września 1992 roku Jerzy Dobrzyński otrzymał wyróżnienie szczególne - tytuł "Wybitnego Obywatela Stanów Zjednoczonych", nadany przez Radę Miasta Chicago za osiągnięcia dydaktyczne i artystyczne w Polsce i Stanach Zjednoczonych:
"Rada Miasta Chicago ma zaszczyt uhonorować profesora Jerzego Dobrzyńskiego nagrodą specjalną za Jego osiągnięcia na polu muzyki i za jego godne naśladowania poświęcenie dla muzyki jako podstawowego, niezwykle ważnego elementu ogólnego procesu edukacji, za odkrywanie najgłębiej ukrytych wartości ludzkiej natury, jej najbardziej szlachetnych, wrażliwych i pięknych możliwości, a w szczególności rozwijania tych cech u dzieci".
To prestiżowe wyróżnienie prof. Jerzy Dobrzyński w swojej skromności traktuje jako gest władz amerykańskich pod adresem całej Polonii, co podkreślał w wielu wywiadach.
Ponadto Profesor Jerzy Dobrzyński otrzymał odznaczenia polskie:

Warto również dodać, że wzmianki o prof. Jerzym Dobrzyńskim znajdują się pośród informacji o najwybitniejszych postaciach drugiej połowy XX wieku, w takich wydawnictwach, jak Who is Who in the World, Who is Who in the Music, oraz w International Profiles.


Opracował: Zbigniew Kuś

Na dzień 1 lipca 2011 roku planowane jest spotkanie "po latach" z absolwentami PWSM w Warszawie, którzy dyplomy dyrygenckie zdobyli w klasie Profesora Jerzego Dobrzyńskiego.